Verdrietig

12 juni 2020 - Lilongwe, Malawi

Verdriet

Vorige week hadden we een verdrietige week. We kregen het bericht dat onze vriend Lewis was overleden. Lewis was de projectleider van het project in Malawi waar we de eerste twee maanden hebben gewerkt. Hij was de broer van de huismoeder bij wie we in huis woonde, mama Lizzy. Hij zorgde ervoor dat we ons thuis voelde, kwam elke dag bij ons langs om te kijken of het goed met ons ging, gaf ons open en eerlijke adviezen als we dit nodig hadden. Ook kwam hij op onze vrije dagen langs en nam ons dan mee voor een lange wandeling van soms wel drie, vier uur door de prachtige omgeving daar. Hij leerde ons dan ondertussen veel dingen uit de cultuur en ook wist hij ons veel te vertellen over de natuur. Hij was als een goede vriend voor ons en toen we naar ons volgende project, vier uur rijden daarvandaan gingen bleven we contact houden met hem. 
Hij is een paar weken ziek geweest en was voor hem maar voor ons ook niet duidelijk wat hij precies heeft gehad. De gezondheidszorg hier is slecht en waarschijnlijk hebben ze ook in het ziekenhuis niet geweten wat hij had. Mensen sterven hier vaak aan dingen die in Nederland goed behandelbaar zijn en leven heel dicht bij de dood.

Hij is 45 geworden en liet een vrouw en 5 jonge kinderen achter. Ook binnen de regio waar hij woonde was hij een gezien persoon.

En dat hij voor veel mensen wat betekende zagen we ook op zijn begrafenis waar we voor uitgenodigd waren. Duizenden mensen diep in rouw. Hij deed veel zichtbare goede dingen maar ook veel onzichtbare. Zo vertelde een jongere uit de gemeenschap ons dat zijn studie door Lewis werd betaald en dat hij nu niet wist hoe het verder moest omdat er misschien niemand was die hier van af wist. En zo waren er zoveel verhalen. Lewis was geen man om grote dingen over zichzelf te vertellen maar deed ze graag onzichtbaar. Het was een intens verdrietige begrafenis en pijnlijk om al het verdriet van iedereen te zien en zelf ook te voelen. Hoe het verder moet dat weet God alleen maar hij wordt enorm gemist. 
 

Deze week zijn we weer aan het werk gegaan en was weer goed om wat te doen met de kinderen van het project.  We vertellen ze elke dag een Bijbelverhaal omdat het een christelijke school is, doen we een creatieve activiteit en zingen we veel met de kinderen. Dit allemaal wordt vertaald door de juf. De kinderen genieten er enorm van omdat ze het niet gewend zijn om creatieve dingen te maken. We doen dit ook om de juf een idee te geven wat ze voor creatieve dingen kan maken met de kinderen omdat dat hier normaal niet de manier is waarop onderwijs gegeven wordt. De juf staat er heel erg voor open en vind het ook superleuk om te doen. Afgelopen week hebben we armbandjes van strijkkralen gemaakt, stikkers geplakt, gelijmd, kleurplaat gekleurd, allemaal dingen die nieuw voor hen waren, ze genoten er enorm van en was super leuk om te doen.

We moeten naar het project altijd ongeveer drie kwartier rijden. Het is altijd geweldig om uit het raampje te kijken en het afrikaanse  leven aan je voorbij te zien trekken. Moeders met kinderen op hun rug, manden op hun hoofd, fietsen volgeladen met spullen en al die stalletjes langs de weg waar je vanuit je auto van alles kan kopen zoals beltegoed, fruit, meubels, kleding, kippen je kan het zo gek niet bedenken of je kan het gewoon door je open raampje kopen. Zelfs benzine kun je kopen in frisdrankflessen waarbij verkopers eerst benzine bij de normale benzine pomp kopen en dit vervolgens in frisdrankflessen weer doorverkopen. Heel makkelijk allemaal. Nee saai wordt het hier niet snel.

Tot volgende keer weer.
 

Foto’s

4 Reacties

  1. Louis en Plonie:
    12 juni 2020
    Zo zie je maar weer dat vreugde en verdriet zich afwisselen ook in Malawi! Wat kunnen kinderen blij worden van in onze ogen kleine dingen die hier soms maar zozo vinden! Hoe lang blijven jullie nog? Of moeten je maar afwachten wanneer je kunnen vliegen?
    Een hartelijke groet uit Aagtekerke!
  2. Jaap Conijn:
    12 juni 2020
    Wij waren ook heel verdrietig van het overlijden van Lewis. Wij hopen dat er iemand op gaat staan in de community om zijn werk voort te zetten.
    Ja heel herkenbaar die blije kinderen met soms de meest simpele dingen. Veel succes nog in Lilongwe
  3. Conny:
    14 juni 2020
    Ach lieve meiden, wat een verdrietig bericht over het overlijden van Lewis, zo jong te moeten overlijden en een gezin achter te moeten laten. Ook al hebben jullie hem maar een paar maanden gekend, als je zover weg bent zoals jullie dan komt dat toch heel hard aan als iemand van nabij komt te overlijden.En jullie pakken de draad weer op , de kinderen geven je werk ook veel vreugde gelukkig.dikke knuffel Conny&Menno
  4. Cora:
    14 juni 2020
    Jeetje Annie en Lies wat een verslag . Veel verdriet om Lewis en aan de andere kant weer veel mooie en liefdevolle momenten.
    De foto's wederom weer prachtig.
    liefs Cora